คุณคงเคยมีเรื่องชื่นใจในชีวิตใช่ไหมครับ ?
ไม่ว่ามันจะออกมาในรูปแบบของการกระทำ ข้อความ รวมถึงเสียงเพลง
"เรื่องชื่นใจ" วรรณกรรมร่วมสมัยเล่มบางแต่อัดแน่นไปด้วยเมล็ดพันธุ์แห่งความสุขที่พร้อมจะผลิบานในใจของผู้อ่านเสมอ ประพันธ์โดย อาจารย์รัชนี ศรีไพรวรรณ ที่ท่านเคยสร้างปรากฏการณ์หนังสือแบบเรียนภาษาไทยยุคหนึ่ง (ซึ่งผมยังไม่เกิด) ได้ร่ำเรียนกัน
หนังสือเล่มนี้ผมขอภูมิใจนำเสนอแบบแรงๆ เพราะว่าสนุกสุดๆ
สนุกยังไง?
สนุกตรงที่เรื่องสั้นทั้งหมดกว่าสิบเรื่อง จะมีการปูเรื่องที่นำความเครียด นำปมขัดแย้งระหว่างตัวละครซึ่งกันและกัน มาเปิดเรื่อง หลังจากนั้นเรื่องจะดำเนินต่อไปตามจิ๊กซอว์ที่ได้เริ่มไว้ แต่สุดท้ายตอนจบกลับหักมุมให้กลายเป็นเรื่องชื่นใจเสียทุกเรื่องไป
ยกตัวอย่าง...
ตอน "ไอ้ตุ่น"
เรื่องเราวของมิตรภาพที่เกิดขึ้นบนความขัดแย้งของ "ทัด" เด็กบ้านนาที่มีสุนัขพันธุ์ไทยตัวไม่ใหญ่นักเลี้ยงไว้เป็นเสมือน 'เพื่อน' แต่เคราะห์ร้ายถึงร้ายที่สุด ที่รถยนต์ของ "มรุต" ขับมาด้วยความเร็วสูง หวังจะให้ถึงที่หมายโดยไว แต่มัจุราชสี่ล้อก็ได้พรากเอาลมหายใจสุดท้ายของ "ไอ้ตุ่น" เพื่อนสี่ขาของทัดไป ความเครียดแค้นกำลังเดินทางมาทักทายทัด แน่นอนว่าเขาต้องคิดแผนการเอาคืนในการกระทำของคนมักง่ายดังกล่าว แต่ทว่าเมื่อแผนการเริ่มขึ้น มรุตกลับเดินลงมาจากรถ(ของวันรุ่งขึ้น) เพื่อมาขอโทษทัดและยอมรับความผิดทุกอย่าง แม้กระทั่งเขายอมที่จะให้ทัดเรียกตัวเองว่า "ตุ่น" เพื่อที่เขาทั้งคู่จะได้เป็นเพื่อนกัน
เห็นไหมครับว่า...มันน่าชื่นใจขนาดไหน เรื่องดูท่าว่าจะจบไม่สวยเท่าไร แต่กลับแฮบปี้เอนดิ้งโดยไม่ต้องพึ่งศัลยกรรมหรือฉีดโบท๊อกซ์ แหม...คนผิดก็เล่นออกมายอมรับอย่างจริงจังพร้อมคำขอโทษ แบบนี้จะไม่ให้คนที่กำลังโกรธอยู่ชื่นใจได้ยังไงเล่าครับ
ตอน "หยินกับพลอย"
ความขัดแย้งที่เกิดขึ้นจากความทรนงตนของ "พลอย" เด็กสาวยากจน ที่ชะตาฟ้าลิขิตกลับให้มาอาศัยอยู่บ้านใกล้กับเศรษฐีอย่าง "หยิน" ซึ่งพลอยเป็นนักเรียนคนเดียวในชั้นที่ไม่ชมว่าหยินสวย หยินเก่ง และหยินรวยเหมือนเพื่อนคนอื่นๆ เพราะพลอยไม่ชอบใจนักที่หยินคอยโอ่ตัวเองกับเพื่อนๆเสมอ มาวันหนึ่งพลอยได้หายไปจากกิจวัตรของการเดินทางมาโรงเรียน คุณครูไหว้วานให้หยินตรวจสอบให้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับพลอย สุดท้ายความจริงทั้งหมดเปิดเผยว่าบ้านของพลอยกำลังประสบกับปัญหาอย่างใหญ่หลวง คุณพ่อได้รับอุบัติเหตุเสียชีวิต แม่เพิ่งคลอดน้องคนเล็กไม่มีเรี่ยวแรงทำอะไร มีแต่พลอยเพียงคนเดียวที่ต้องรับภาระหน้าที่ทุกอย่างทั้งหมด เพราะวิกฤตินี้เองจึงทำให้เป็นโอกาสที่ทั้งคู่หันหน้าเข้ามาคุยกัน หยินช่วยเหลือพลอยทุกอย่างในฐานะเพื่อนบ้านและเพื่อนร่วมชั้น ความอุ่นใจกลับมาหาพลอยอีกครั้งเมื่อแม่ของหยินรับพลอยมาเป็นบุตรสาวอีกคน พร้อมทั้งอนุญาติให้แม่ของพลอยมาเป็นแม่บ้านภายในคฤหาสน์
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผมชอบและเสียน้ำตาให้มากที่สุด เพราะว่าซึ้งมากครับ การเสียสละของเด็กคนหนึ่งที่มีต่อครอบครัว มันหนักหนาและสาหัสมากสำหรับกำลังของเด็กคนหนึ่งที่ต้องรับหน้าที่ป้อนข้าวป้อนน้ำให้แม่ คอยดูแลเลี้ยงน้องด้วยน้ำข้าว เงินจะกินข้าวก็แทบจะไม่มี ต้องอดมื้อกินมื้อ และไม่ยอมรับความช่วยเหลือจากใคร (ในระยะแรก) อ่านแล้วเศร้าใจและชื่นใจไปคราวเดียวกันเลยครับ
ตอน "ผมชื่อก้อง"
"ก้อง" หรือเด็กชายก้อง มักใช้ชีวิตอยู่กับการยิงหนังสติ๊ก เขามักที่จะทำข้าวของของโรงเรียนเสียหายเสมอ โดยเฉพาะหน้าต่างห้องพักครู จนถูกคุณครูทำโทษและคุณครูย้ำว่าการยิงหนังสติ๊กไม่ใช่สิ่งผิด แต่ยิงให้ถูกที่ถูกเวลา ก้องจดจำความสอนของครูจนขึ้นใจ และวันเวลาที่ถูกที่และถูกเวลาได้มาถึง เมื่อก้องได้แอบเห็นสถานการณ์ที่ไม่คาดฝัน เมื่อครูใหญ่กำลังตกอยู่ในอันตราย โดยที่กำลังถูกครูมิจฉาชีพซึ่งปลอมตัวมากำลังบุกเข้าทำร้าย ฮีโร่ก้องได้ยิงหนังสิ๊กถูกเบ้าตาของผู้ร้าย จึงมีผลทำให้คุณครูรอดพ้นจากสถานการณ์คับขันอย่างหงุดหงิด
เรื่องนี้อ่านเอาขำๆครับ ขำในแบบฉบับน่ารักๆ เพราะจากเด็กชายคนหนึ่งซึ่งมีความเกเรเป็นเอกลักษณ์ พอถึงเวลาพักกลางวันทีไร เป็นต้องยิงนกตกปลา แต่เพราะเป็นเด็กรักดี เชื่อฟังคำสั่งสอนของครู จึงทำให้เขาช่วยชีวิตครูใหญ่ไว้ได้
เรื่องราวที่ยกตัวอย่างมานั้นเป็นเพียงแค่บางส่วนเบาๆเท่านั้นครับ ไม่อยากบรรยายมาก เพราะจะเสียอรรถรสของการอ่านหมดครับ ขอย้ำแค่ว่าสนุกจริงๆ แต่ต้องขอสารภาพก่อนว่าหนังสือเล่มนี้ไม่ได้ตั้งใจจะซื้อมาอ่านจริงๆ (ให้ตายเถอะ) แต่สถานการณ์มันบีบคั้นครับ เพราะผมกำลังต้องการจะทำบัตรสมาชิกกับร้านหนังสือร้านหนึ่ง แต่ทว่าตามกฏกติการะบุว่าจะต้องมียอดชำระค่าหนังสือถึงหนึ่งพันบาท ถึงจะสามารถทำบัตรสมาชิกได้ เหลียวซ้ายแลขวา ไม่รู้จะเอาเล่มไหนนี้ เอาวะ...เล่มนี้ก็ได้ เลยเลือกมาครับ ไม่ผิดหวังจริงๆ สนุกมากกกก (อยากจะให้มากกว่านี้เป็นร้อยเท่าแต่กลัวเนื้อที่จะไม่พอเขียนตัวอักษรกอไก่ครับ)
เรื่องราวทั้งหมดเป็นเรื่องที่อาจารย์รัชนี ท่านประพันธ์ไว้ตั้งแต่ปี 2511 - 2540 กินเวลายาวนานร่วมสี่สิบปีมาแล้ว แต่ทว่าความสนุกไม่ได้ลดน้อยลงเลย โดยเรื่องสั้นทั้งหมดจะเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับวัยเด็ก วันเรียนเสียทุกเรื่อง อ่านแล้วก็หวนคิดถึงอดีตและวันวานที่ผ่านเลย พฤติกรรมบางอย่างเราเองก็เคยทำและเคยประสบพบเจอมา อ่านแล้วก็เหมือนส่องกระจกครับ
วันและเวลาได้ผ่านไปแล้ว...แต่ความทรงจำยังคงอยู่
ฝากไว้กับ "เรื่องชื่นใจ" ...ขอให้จดจำความชื่นใจในวัยเด็ก...ตลอดไป
ไม่ว่ามันจะออกมาในรูปแบบของการกระทำ ข้อความ รวมถึงเสียงเพลง
"เรื่องชื่นใจ" วรรณกรรมร่วมสมัยเล่มบางแต่อัดแน่นไปด้วยเมล็ดพันธุ์แห่งความสุขที่พร้อมจะผลิบานในใจของผู้อ่านเสมอ ประพันธ์โดย อาจารย์รัชนี ศรีไพรวรรณ ที่ท่านเคยสร้างปรากฏการณ์หนังสือแบบเรียนภาษาไทยยุคหนึ่ง (ซึ่งผมยังไม่เกิด) ได้ร่ำเรียนกัน
หนังสือเล่มนี้ผมขอภูมิใจนำเสนอแบบแรงๆ เพราะว่าสนุกสุดๆ
สนุกยังไง?
สนุกตรงที่เรื่องสั้นทั้งหมดกว่าสิบเรื่อง จะมีการปูเรื่องที่นำความเครียด นำปมขัดแย้งระหว่างตัวละครซึ่งกันและกัน มาเปิดเรื่อง หลังจากนั้นเรื่องจะดำเนินต่อไปตามจิ๊กซอว์ที่ได้เริ่มไว้ แต่สุดท้ายตอนจบกลับหักมุมให้กลายเป็นเรื่องชื่นใจเสียทุกเรื่องไป
ยกตัวอย่าง...
ตอน "ไอ้ตุ่น"
เรื่องเราวของมิตรภาพที่เกิดขึ้นบนความขัดแย้งของ "ทัด" เด็กบ้านนาที่มีสุนัขพันธุ์ไทยตัวไม่ใหญ่นักเลี้ยงไว้เป็นเสมือน 'เพื่อน' แต่เคราะห์ร้ายถึงร้ายที่สุด ที่รถยนต์ของ "มรุต" ขับมาด้วยความเร็วสูง หวังจะให้ถึงที่หมายโดยไว แต่มัจุราชสี่ล้อก็ได้พรากเอาลมหายใจสุดท้ายของ "ไอ้ตุ่น" เพื่อนสี่ขาของทัดไป ความเครียดแค้นกำลังเดินทางมาทักทายทัด แน่นอนว่าเขาต้องคิดแผนการเอาคืนในการกระทำของคนมักง่ายดังกล่าว แต่ทว่าเมื่อแผนการเริ่มขึ้น มรุตกลับเดินลงมาจากรถ(ของวันรุ่งขึ้น) เพื่อมาขอโทษทัดและยอมรับความผิดทุกอย่าง แม้กระทั่งเขายอมที่จะให้ทัดเรียกตัวเองว่า "ตุ่น" เพื่อที่เขาทั้งคู่จะได้เป็นเพื่อนกัน
เห็นไหมครับว่า...มันน่าชื่นใจขนาดไหน เรื่องดูท่าว่าจะจบไม่สวยเท่าไร แต่กลับแฮบปี้เอนดิ้งโดยไม่ต้องพึ่งศัลยกรรมหรือฉีดโบท๊อกซ์ แหม...คนผิดก็เล่นออกมายอมรับอย่างจริงจังพร้อมคำขอโทษ แบบนี้จะไม่ให้คนที่กำลังโกรธอยู่ชื่นใจได้ยังไงเล่าครับ
ตอน "หยินกับพลอย"
ความขัดแย้งที่เกิดขึ้นจากความทรนงตนของ "พลอย" เด็กสาวยากจน ที่ชะตาฟ้าลิขิตกลับให้มาอาศัยอยู่บ้านใกล้กับเศรษฐีอย่าง "หยิน" ซึ่งพลอยเป็นนักเรียนคนเดียวในชั้นที่ไม่ชมว่าหยินสวย หยินเก่ง และหยินรวยเหมือนเพื่อนคนอื่นๆ เพราะพลอยไม่ชอบใจนักที่หยินคอยโอ่ตัวเองกับเพื่อนๆเสมอ มาวันหนึ่งพลอยได้หายไปจากกิจวัตรของการเดินทางมาโรงเรียน คุณครูไหว้วานให้หยินตรวจสอบให้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับพลอย สุดท้ายความจริงทั้งหมดเปิดเผยว่าบ้านของพลอยกำลังประสบกับปัญหาอย่างใหญ่หลวง คุณพ่อได้รับอุบัติเหตุเสียชีวิต แม่เพิ่งคลอดน้องคนเล็กไม่มีเรี่ยวแรงทำอะไร มีแต่พลอยเพียงคนเดียวที่ต้องรับภาระหน้าที่ทุกอย่างทั้งหมด เพราะวิกฤตินี้เองจึงทำให้เป็นโอกาสที่ทั้งคู่หันหน้าเข้ามาคุยกัน หยินช่วยเหลือพลอยทุกอย่างในฐานะเพื่อนบ้านและเพื่อนร่วมชั้น ความอุ่นใจกลับมาหาพลอยอีกครั้งเมื่อแม่ของหยินรับพลอยมาเป็นบุตรสาวอีกคน พร้อมทั้งอนุญาติให้แม่ของพลอยมาเป็นแม่บ้านภายในคฤหาสน์
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผมชอบและเสียน้ำตาให้มากที่สุด เพราะว่าซึ้งมากครับ การเสียสละของเด็กคนหนึ่งที่มีต่อครอบครัว มันหนักหนาและสาหัสมากสำหรับกำลังของเด็กคนหนึ่งที่ต้องรับหน้าที่ป้อนข้าวป้อนน้ำให้แม่ คอยดูแลเลี้ยงน้องด้วยน้ำข้าว เงินจะกินข้าวก็แทบจะไม่มี ต้องอดมื้อกินมื้อ และไม่ยอมรับความช่วยเหลือจากใคร (ในระยะแรก) อ่านแล้วเศร้าใจและชื่นใจไปคราวเดียวกันเลยครับ
ตอน "ผมชื่อก้อง"
"ก้อง" หรือเด็กชายก้อง มักใช้ชีวิตอยู่กับการยิงหนังสติ๊ก เขามักที่จะทำข้าวของของโรงเรียนเสียหายเสมอ โดยเฉพาะหน้าต่างห้องพักครู จนถูกคุณครูทำโทษและคุณครูย้ำว่าการยิงหนังสติ๊กไม่ใช่สิ่งผิด แต่ยิงให้ถูกที่ถูกเวลา ก้องจดจำความสอนของครูจนขึ้นใจ และวันเวลาที่ถูกที่และถูกเวลาได้มาถึง เมื่อก้องได้แอบเห็นสถานการณ์ที่ไม่คาดฝัน เมื่อครูใหญ่กำลังตกอยู่ในอันตราย โดยที่กำลังถูกครูมิจฉาชีพซึ่งปลอมตัวมากำลังบุกเข้าทำร้าย ฮีโร่ก้องได้ยิงหนังสิ๊กถูกเบ้าตาของผู้ร้าย จึงมีผลทำให้คุณครูรอดพ้นจากสถานการณ์คับขันอย่างหงุดหงิด
เรื่องนี้อ่านเอาขำๆครับ ขำในแบบฉบับน่ารักๆ เพราะจากเด็กชายคนหนึ่งซึ่งมีความเกเรเป็นเอกลักษณ์ พอถึงเวลาพักกลางวันทีไร เป็นต้องยิงนกตกปลา แต่เพราะเป็นเด็กรักดี เชื่อฟังคำสั่งสอนของครู จึงทำให้เขาช่วยชีวิตครูใหญ่ไว้ได้
เรื่องราวที่ยกตัวอย่างมานั้นเป็นเพียงแค่บางส่วนเบาๆเท่านั้นครับ ไม่อยากบรรยายมาก เพราะจะเสียอรรถรสของการอ่านหมดครับ ขอย้ำแค่ว่าสนุกจริงๆ แต่ต้องขอสารภาพก่อนว่าหนังสือเล่มนี้ไม่ได้ตั้งใจจะซื้อมาอ่านจริงๆ (ให้ตายเถอะ) แต่สถานการณ์มันบีบคั้นครับ เพราะผมกำลังต้องการจะทำบัตรสมาชิกกับร้านหนังสือร้านหนึ่ง แต่ทว่าตามกฏกติการะบุว่าจะต้องมียอดชำระค่าหนังสือถึงหนึ่งพันบาท ถึงจะสามารถทำบัตรสมาชิกได้ เหลียวซ้ายแลขวา ไม่รู้จะเอาเล่มไหนนี้ เอาวะ...เล่มนี้ก็ได้ เลยเลือกมาครับ ไม่ผิดหวังจริงๆ สนุกมากกกก (อยากจะให้มากกว่านี้เป็นร้อยเท่าแต่กลัวเนื้อที่จะไม่พอเขียนตัวอักษรกอไก่ครับ)
เรื่องราวทั้งหมดเป็นเรื่องที่อาจารย์รัชนี ท่านประพันธ์ไว้ตั้งแต่ปี 2511 - 2540 กินเวลายาวนานร่วมสี่สิบปีมาแล้ว แต่ทว่าความสนุกไม่ได้ลดน้อยลงเลย โดยเรื่องสั้นทั้งหมดจะเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับวัยเด็ก วันเรียนเสียทุกเรื่อง อ่านแล้วก็หวนคิดถึงอดีตและวันวานที่ผ่านเลย พฤติกรรมบางอย่างเราเองก็เคยทำและเคยประสบพบเจอมา อ่านแล้วก็เหมือนส่องกระจกครับ
วันและเวลาได้ผ่านไปแล้ว...แต่ความทรงจำยังคงอยู่
ฝากไว้กับ "เรื่องชื่นใจ" ...ขอให้จดจำความชื่นใจในวัยเด็ก...ตลอดไป
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น