"หนังสือเล่มเล็กๆ มีภาพประกอบฝีมือผู้เขียนนี้ นับเนื่องอยู่ในวรรณกรรม
ประเภทนิทานสำหรับเด็ก...และสำหรับผู้ใหญ่ด้วยเช่นกัน
งานประพันธ์ที่นำเสนอในท่วงทำนองผสมผสาน
ระหว่างกวีนิพนธ์ และงานแฟนตาซีโดยอิงสารัตถะ
แห่งวัฒนธรรมตะวันตกเล่มนี้มีเนื้อหาง่ายๆ
แต่แพรวพราวด้วยความคิดฝัน
เมื่ออ่านแล้วจะนำพาผู้อ่านไทยไปเผชิญปัญหาพื้นฐานไร้พรมแดน
อันได้แก่การเลือกทางเดินในชีวิต"
จากข้อความปกด้านในที่บรรยายสรรพคุณของวรรณกรรมชั้นดี ที่มาอายุครบรอบแซยิด ซึ่งสามารถอยู่ยั้งยืนยงมาได้ถึง 60 ปีเต็ม เป็นเครื่องการันตีว่าถ้าไม่เด็ดจริง แซ่บจริง คงไม่ได้รับความนิยมมาอย่างยาวนานขนาดนี้
ขอท้าวความอย่างกระชับก่อนครับว่า ก่อนที่จะได้สัมผัสกับหนังสือเล่มนี้อย่างจริงจัง ผมได้ตระเวณ(ขอใช้คำนี้)หาข้อมูลจากเว็บไซต์ต่างๆที่มีการล้อมวงคุยกันเรื่องหนังสือ โดยกระทู้ส่วนใหญ่ที่มักจะคลิ๊กเข้าไปอ่านคือวรรณกรรมเยาวชน และประเด็นที่มักหยิบยกขึ้นมาสนทนากันนั่นคือการร่วมโหวตว่าวรรณกรรมเล่มไหนสนุกที่สุด หรือน่าสนใจที่สุด ...ให้ตายสิครับ ไม่ว่าจะกี่เว็บไซต์หรือกี่กระทู้ วรรณกรรมเยาวชนเรื่อง "เจ้าชายน้อย" ย่อมมีชื่อติดโพลเสียทุกครั้ง และในทุกๆครั้งก็ได้รับคะแนนมาเป็นลำดับต้นๆเสียด้วย ต่อม 'อยาก' เริ่มทำงาน ต่อม 'เสียเงิน' เริ่มส่งสัญญาณ แล้วจะช้าอยู่ไย...ไปตามหาสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเราดีกว่า
แต่ในควาามเป็นจริงแล้ว ผมอ่านหนังสือประเภทวรรณกรรมเยาวชนนับเรื่องได้เลยนะครับ ก่อนหน้านี้ก็ "ต้นส้มแสนรัก" ถามว่าสนุกไหม? สนุกมั้ง! ประทับใจไหม? ประทับใจมั้ง! ร้องไห้เหมือนกับคนอื่นไหม? คงร้องไห้ เพราะทั้งหมดทั้งมวล...ตูอ่านไม่รู้เรื่อง!!?!! อาจจะเป็นเพราะด้วยสำนวนภาษา การพรรณนาให้เกิดภาพพจน์ด้วยสำนวนที่แปร่งไม่มักคุ้นเท่าสำนวนของคนไทย เลยทำให้ความน่าสนใจลดน้อยลงน่ะครับ เกิดเป็นกรณีศึกษาขึ้นมาแล้วหนึ่งครั้ง เราควรจะต้องระมัดระวังให้ถ้วนถี่ในการบริโภควรรณกรรมในครั้งต่อไป...อย่างที่ได้บอกครับ มีการค้นหาข้อมูลจนแน่ใจว่ามันต้องดีและต้องสนุก สุดท้ายก็ได้มาครอบครอง
หลังจากที่อ่านเรื่องนี้จบเพียงครึ่งวัน ก็พบว่ามันไม่ได้สนุกอย่างที่เราตั้งใจไว้ว่ามันจะต้องสนุกมากๆๆๆๆ แบบถึงมากที่สุด และต้องประทับใจไปอีกยาวนาน...มันไม่ถึงขนาดนั้นครับ แต่จะเรียกว่าผิดหวัง (ถึงขั้นบัดซบ) เลยมั้ย ก็ไม่เชิง เพราะว่าเนื้อเรื่องที่ชวนติดตามกับการเดินทางของเจ้าชายน้อยไปยังดาวดวงต่างๆ มันสร้างจินตนาการให้กับเราดีนะครับ ในส่วนของสำนวนภาษาก็อย่าที่ผมพอจะเข้าใจว่าการรับรู้ของตัวผมเองกับหนังสือแปลน่ะไม่ค่อยจะกินเส้นกันสักเท่าไร ดังนั้นอรรถรสที่ได้จากภาษาย่อมลดทอนความน่าสนใจของเนื้อเรื่องไปน่ะครับ
โดยที่เรื่อง "เจ้าชายน้อย" (Le Petit Prince) ประพันธ์และสร้างสรรค์ภาพโดย อองตวน เดอ แซงแตก-ซูเปรี และแปลโดย อำพรรณ โอตระกูล เป็นเรื่องราวของเด็กชายตัวน้อยที่มีเรื่องขุ่นใจกับดอกกุหลาบภายในอาณัติ เขาจึงใช้ความไม่เข้าใจกันนี้ เดินทางออกจากบ้านหรือดวงดาวที่อยู่อาศัย เพื่อไปหาเพื่อนจากดาวอื่นๆ จึงเป็นเหตุให้ได้พบกับผู้คนและเกิดเรื่องราวขึ้นมากมาย เป็นโอกาสอันดีที่เขาจะได้แสวงหาจุดหมายปลายทางของตัวเองว่าสุดท้ายแล้วจะเป็นเช่นไร แต่การเดินทางไปในแต่ละสถานที่ก็เกิดเรื่องราวขึ้นมากมายไม่ว่าจะไปพบเจอกับพระราชาผู้ปกครองทุกสิ่ง พบกับชายชราที่กำลังนั่งเขียนหนังสือเล่มโต หรือพบกับชายนักธุรกิจที่บริบทในชีวิตมีแต่ความวุ่นวาย นี้เป็นเพียงประสบการณ์บางส่วนที่เจ้าชายน้อยพบเจอมา
ซึ่งวรรณกรรมอมตะเล่มนี้ถูกแปลขึ้นมากกว่าร้อยภาษา เป็นเครื่องการันตีถึงความสนุกสนานและอรรถรสที่เปี่ยมสุข แต่ทว่าผมอาจจะเป็นคนส่วนน้อยที่ไม่ได้รับรู้ถึงความรู้สึกตรงจุดนั้น แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าวรรณกรรมเล่มนี้จะเลวร้ายหรือไม่ได้มาตรฐานที่สากลควรจะยอมรับ ทว่าของแบบนี้รสนิยมใครรสนิยมมัน ไม่สามารถนำมาตรฐานมาวัดกันได้อย่างชัดเจน แต่เหนือสิ่งอื่นใดสิ่งที่ผมได้คือจินตนาการของเด็กตัวน้อยๆคนหนึ่งที่ช่างคิด ช่างฝัน ช่างพูด กลายเป็นนักเดินทางตัวน้อยที่นำประสบการณ์มาเล่าสู่กันฟัง
ถึงแม้จะไม่ปลื้มเท่าเล่มอื่น แต่ก็ไม่ได้แย่จนเกินแกง
หนังสือเล่มเล็กๆแต่มากไปด้วยประสบการณ์ ก็น่าที่จะลองซื้อมาอ่านเพลินๆกันดูนะครับใครอยากบริโภคจินตนาการอันบรรเจิด เจ้าชายน้อยมีขาย
ขอจบสั้นๆกับรีวิวในครั้งนี้ครับ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น